برخلاف تصورات رایج و معمول، کرمانشاه در دوران پهلوی، صنعتی‌ترین منطقه در استان پنجم بوده و تعداد کارخانه‌های دایر شده در این حوزه بسیار بیش‌تر از همدان، ایلام، سنندج و لرستان بوده‌است؛ از احداث پالایشگاه کرمانشاه و کارخانه قند اسلام‌آباد در دوران پهلوی اول گرفته تا ساخت کارخانه‌های سیمان غرب، قند بیستون، شیر بیستون، نیروگاه و فرودگاه کرمانشاه، پارچه بافی کشمیر و ... در دوران پهلوی دوم.

کرمانشاه در دوران پس از انقلاب هم با وجود درگیر بودن در ۸ سال جنگ، باز شاهد ساخت مجموعه‌های بسیار گسترده‌ای از کارخانه‌های تولیدی بود که از برجسته‌ترین آن‌ها می‌توان به ساخت سه پتروشیمی بزرگ، چند کارخانه معتبر کاشی و سرامیک و سیمان، مجموعه نازگل، مجموعه جهان فولاد، روژین تاک و ده‌ها مجموعه دیگر اشاره کرد.

نکته جالب اینکه با وجود پیشرفت گسترده‌ی صنایع در همدان، هنوز هم کرمانشاه در رتبه اول صنایع ایجادی در غرب کشور قرار دارد. در حوزه برخورداری از خاک حاصلخیز کشاورزی، منابع آبی، برخورداری مرزهای متعدد تجاری و غیره هم کرمانشاه به مراتب وضعیت بهتری در مقایسه با استان‌های همجوار خود دارد.

سئوال بزرگ اینجاست که چرا با وجود همه این‌ کارخانه‌ها و زیرساخت‌ها و پتانسیل‌ها هنوز کرمانشاه از معضل بیکاری و توسعه نیافتگی مزمن رنج می‌برد

یکی از دلایل اصلی این موضوع به پروژه محوری اغلب مدیران و تصمیم‌گیران و چشم فروبستن بر پتانسیل ها، طی این سالیان متمادی بازمی‌گردد. آن‌ها اغلب خواسته‌اند با ساخت یک کارخانه بزرگ، پالایشگاه پتروشیمی و حتی یک تقاطع عظیم، در کنار حل ضمنی معضل بیکاری، نام خود را هم در این دیار ماندگار کنند.

البته در بیشتر موارد این پروژه‌های پرهزینه نه تنها توسعه ماندگاری را رقم نزده‌اند بلکه باعث وارد آمدن لطمه به دیگر پتانسیل‌های استان شده‌اند. به عنوان نمونه سه پتروشیمی بزرگ با صرف میلیاردها تومان سرمایه‌گذاری در کرمانشاه ساخته شده‌اند ولی دوراندیشی خاصی برای ایجاد صنایع پایین دستی و اشتغال‌زا حول محور آن نشده است و محصولات آن‌ها صادر می‌شوند. مجموعه‌های کارخانه قند و شیر بیستون و پتروشیمی کرمانشاه درست در جوار مجموعه جهانی بیستون و دشت مجاور آن جانمایی شده‌اند و لطمات جبران‌ناپذیری به پتانسیل‌های گردشگری کرمانشاه زده‌اند. در حالیکه خیلی راحت می‌شد در جای دیگری ساخته شوند.

ماهیدشت یکی از قطب‌های بزرگ کشاورزی و پرورش اسب استان است ولی با کمال تعجب و برخلاف پتاسیل‌های منطقه، چندین کارخانه بزرگ و آب‌بر در این دشت ساخته شده و اکنون #ماهیدشت با بحران جدی منابع آبی و خاکی روبروست.

در واقع هدف از ساخت بیشتر این پروژه‌‌ها، دستیابی به یک رشد کمی و افزایش حجمی تولیدات استان بوده‌ و کمتر در پی یک توسعه پایدار، همه‌جانبه و متوازن بوده‌اند.

توسعه صنعتی یکی از مظاهر مهم پیشرفت است ولی اگر در قالب یک برنامه کلان و بر اساس مزیت‌ها و پتانسیل‌ها دنبال نشود هیچگاه نمی‌تواند تغییر چندانی در وضعیت بیکاری و توسعه نیافتگی استان ایجاد کند‌‌.

کرمانشاه سرشار از ظرفیت‌های توسعه آفرین است به شرطی که دیده شوند. گیوه‌بافی استان بدون حمایت دولتی و سرمایه‌بری خاصی با ۸۰۰ تا ۹۰۰ هزار دلار صادرات در سال، حداقل به اندازه سه پتروشیمی بزرگ با ۲۰۰ میلیون دلار صادرات سالیانه، ایجاد اشتغال کرده‌است.

در حوزه گردشگری استان با کمترین سرمایه‌گذاری، میلیاردها تومان ثروت آفرینی شده است. فراموش نکنیم اولین بوم‌گردی کرمانشاه در بهار سال ۹۶ ایجاد شد و اکنون بعد از دو سال تعداد آن‌ها به ده‌ها واحد رسیده و صدها متقاضی منتظر مجوز هستند و یا واحدهای در دست ساخت دارند.

توسعه دست یافتنی است به شرطی که درست ببینیم و خوب هدفگذاری کنیم و تنها به وسوسه‌های ساخت ابرپروژه‌ها اکتفا نکنیم.