خانم چایچی در سال 1330 در محله‌ی قطارچیان شهر سنندج به دنیا آمد. در خانواده‌ای اصیل و فرهنگی پرورش یافت، جایی که نگاه به زن، نه در حاشیه، که در متن زندگی جریان داشت. از همان کودکی، بارقه‌هایی از شجاعت و خلاقیت در سیمین دیده می‌شد. در نوجوانی، بدون آن‌که از محدودیت‌های سنتی بترسد، وارد ورزش  شد و ما بین سالهای 1346 تا 1348 عنوان نخست رشته‌ی دو میدانی استان کردستان را به خود اختصاص داد. 
در شانزده‌سالگی، نخستین شعر کلاسیک خود را سرود و به‌طور همزمان، با هنرمند برجسته‌ی کُرد، صدیق تعریف، همکاری کرد و بر صحنه‌ی تئاتر ایستاد. همین آغاز زودهنگام، او را به یکی از نخستین زنانی بدل کرد که هم در هنر نمایشی و هم در شعر کُردی نقش‌آفرینی کردند.
دهه‌های بعد، برای سیمین چایچی، دهه‌های شکوفایی بودند. او نه تنها در خلق شعر، بلکه در نویسندگی و نمایشنامه‌نویسی هم درخشید. نمایشنامه‌ی «انار»، یکی از آثار برجسته‌ی او، به روایت سرگذشت زنانی می‌پردازد که قربانی خشونت جنسی شده‌اند؛ روایتی بی‌پرده، جسورانه و انسانی که بر پایه‌ی داستان واقعی یکی از آشنایانش نگاشته شد. سیمین با این اثر، پرده از رنج‌هایی برداشت که معمولاً در تاریکی پنهان می‌مانند.
در آغاز دهه‌ی 80 شمسی، نمایش موزیکال کودکانه‌ی «کفش‌دوزک و شهر موش‌ها» را نوشت که در ایران، بریتانیا و چند جشنواره‌ی بین‌المللی روی صحنه رفت. او در ادبیات کودک هم بی‌وقفه نوشت، و مجموعه‌هایی چون تیتیل و بیبیل، نُقل و نبات و جوجه زرد را برای نسل آینده خلق کرد؛ آثاری که هم لطافت کودکانه دارند و هم در بطن خود پیام‌های عمیق اجتماعی و تربیتی را منتقل می‌کنند.
اما دنیای سیمین فقط عرصه‌ی هنر نبود. از سال ۱۳۷۸، او به فعالیت‌های مدنی نیز روی آورد. ابتدا به‌عنوان عضو نهاد پیشگیری از اعتیاد، سپس به‌عنوان رئیس انجمن ادبی سنندج، و در ادامه با سازمان‌هایی مانند «خانه امید» همکاری کرد؛ نهادی که به کودکان بی‌سرپرست خدمت می‌کرد. او همچنین در سطح بین‌المللی، مسئولیت‌هایی همچون ریاست کمیته زنان کُرد در سازمان جهانی قلم را پذیرفت.
سیمین چایچی در شعرهایش صدای زنان خاموش است. واژه‌های او یا زمزمه‌ی لالایی هستند یا اعتراض؛ یا اشک‌اند یا امید. بیش از ۳۰۰ شعر او توسط خواننده های کُرد به آواز درآمده‌اند.
سیمین، در کنار همه‌ی این فعالیت ها مادری دلسوز برای پنج فرزندش است و توانست در فضای خانواده، ارزش‌های فرهنگی و انسانی را بکارد، و در هر گام، فرزندانش را به انسان‌بودن و آزاداندیشی تشویق کند.
زندگی سیمین چایچی، داستان زنی است که در دل سنت‌ها، دیوارها را با قلم شکست، و در دل مدرنیته، ریشه‌های فرهنگی‌اش را حفظ کرد. شعر او، صدایی‌ست از دل رنج، عشق، رؤیا و مقاومت؛ و شخصیتش، الگویی‌ست برای زنانی که می‌خواهند خودشان باشند، بی‌آن‌که خود را از تاریخ و هویتشان جدا کنند.