به گزارش کردپرس به نقل از رادیو ملی آمریکا، دو سال پس از آن‌که شهر اربیل در اقلیم کردستان عراق به‌طور رسمی «خواهرخوانده» نشویل آمریکا معرفی شد، حضور جامعه کردی در این شهر بیش از هر زمان دیگری مشهود است. از رستوران‌ها و بازارهای کردی گرفته تا جشن‌های فرهنگی و برنامه‌های ورزشی با محوریت این جامعه، نشویل به نمادی از دیاسپورای کردها در آمریکا تبدیل شده است.

پادکست «کیانی در قلب ما» که اخیراً توسط رادیوی محلی WPLN منتشر شده، با روایت‌های شخصی مهاجران کرد، پیوندی میان گذشته و حال این جامعه ترسیم می‌کند. روز گیلبرت، تهیه‌کننده برنامه، می‌گوید انتخاب این عنوان به واقعیتی اشاره دارد که کردها در دهها سال گذشته مجبور به مهاجرت به کشورهای دیگر بویژه آمریکا و اروپا بوده اند. این ایده، نقطه اتصال نسل‌های مختلف مهاجران کرد است که در نشویل زندگی تازه‌ای ساخته‌اند.

بخش مهمی از این تاریخ به دهه ۱۹۸۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که کمپین «انفال» به دستور صدام حسین منجر به پاکسازی قومی کردها در شمال عراق شد. هزاران روستا نابود و صدها هزار نفر آواره شدند. بسیاری از خانواده‌های کرد از جمله خانواده «نَش چالکه» که پدرش از پیشمرگه‌ها بود، پس از سال‌ها فرار و زندگی در پناهگاه‌های موقت، در نهایت در آمریکا اسکان یافتند. برای آنان و هم‌نسلانشان، نشویل معنای سرپناه، بازسازی و هویت دوباره داشت.

اما امروز، شرایط تغییر کرده است. در سال ۲۰۲۵ برنامه‌های اسکان پناهندگان بارها متوقف شده و فضای سیاسی آمریکا نسبت به گذشته کمتر پذیرای مهاجران است. این امر به‌ویژه برای موج تازه‌ای از کردها که عمدتاً از ترکیه و از طریق مرز مکزیک وارد آمریکا می‌شوند، دشواری‌های فراوانی به همراه دارد. برخلاف نسل اول مهاجران کرد عراقی که از طریق برنامه‌های سازمان‌یافته به آمریکا آمدند، این گروه با روندهای پیچیده قضایی و فضای سخت‌گیرانه‌تر اجتماعی روبه‌رو هستند.

این شکاف میان دو تجربه مهاجرتی نشان می‌دهد که «کردستان کوچک» در نشویل تنها روایت یک مهاجرت تاریخی نیست، بلکه اکنون به محل تلاقی دو واقعیت متضاد تبدیل شده است: خاطره آوارگی در دهه ۱۹۸۰ و چالش‌های پناهجویی در آمریکا امروز.

با وجود این، جامعه کردی در نشویل توانسته با حفظ سنت‌ها و جشن‌های خود، هویتی پایدار ایجاد کند. برگزاری نوروز، که از سال ۱۹۹۴ به‌طور منظم در این شهر برگزار می‌شود، نمونه بارز این مقاومت فرهنگی است. روشن کردن آتش نمادین و گردهمایی هزاران نفر نه‌تنها آغاز بهار را جشن می‌گیرد، بلکه نشان‌دهنده تاب‌آوری و امید جامعه‌ای است که تاریخ پررنج خود را به فرصتی برای بازسازی بدل کرده است.

از این منظر، «کردستان کوچک» در نشویل فراتر از یک محله مهاجرنشین است. این جامعه بازتابی از چالش‌های گسترده‌تر سیاست مهاجرتی آمریکا و نقش دیاسپورا در بازتعریف هویت در سرزمین جدید به شمار می‌رود. تجربه کردها در نشویل نشان می‌دهد که تصمیم‌های سیاسی در واشنگتن ـ از انفال صدام تا محدودیت‌های امروز بر ورود پناهندگان ـ چگونه به‌طور مستقیم بر سرنوشت مردمی تبعیدی و آینده نسل‌های آنان در آمریکا اثر می‌گذارد.