به گزارش خبرگزاری کردپرس، سالار قربانی در یادداشتی انتقادی نوشت:

استان ایلام با وجود ظرفیت‌های فراوان طبیعی و انسانی، از جمله منابع غنی نفت، آب، معادن و جاذبه‌های گردشگری، در مسیر توسعه با چالش‌های جدی روبروست. سهم ایلام از اعتبارات ملی که به کمتر از یک درصد می‌رسد، نه تنها غیرمنصفانه بلکه یک فاجعه است. این نابرابری عمیق، نتیجه سال‌ها بی‌توجهی و سوءمدیریت بوده و زخم‌های کهنه توسعه‌نیافتگی را عمیق‌تر کرده است.

زیرساخت‌های رهاشده، مانع توسعه

نبود زیرساخت‌های حیاتی مانند بزرگراه‌ها، آزادراه‌ها و راه‌آهن، سرمایه‌گذاران بخش خصوصی را از ایلام فراری داده است. در حالی که توسعه در هر نقطه از جهان بر دوش این بخش است، استان ایلام به دلیل جاده‌های دوخطه و ناایمن، نه تنها سرمایه را هدر می‌دهد بلکه جان مردم را نیز به کام مرگ می‌کشاند. 

سهم این استان از آزادراه‌ها و راه‌آهن، صفر مطلق است و حتی وضعیت حمل‌ونقل عمومی و هوایی نیز اسفبار است. مجموعه این عوامل استان را از مسیر توسعه فرسنگها دور کرده است و تا این وضعیت وجود دارد استان ایلام همچنان مجبور است با حداقل امکانات موجود به سمت توسعه حرکت کند.

سهم ناچیز ایلام، نتیجه بی‌عملی

با این همه ظرفیت و نیاز، چگونه می‌توان توجیه کرد که ایلام از بیش از ۲۰۰۰ طرح ملی، فقط دارای ۲۰ طرح بوده و سهمی کمتر از یک درصد از تعداد طرح‌ها و ۰.۷ درصد از اعتبارات را دریافت کند.!؟ به عبارتی دیگر از ۳۴۰ هزار میلیارد تومان اعتبارت ملی، سهم استان ایلام ۲۴۰۰ میلیارد تومان است یعنی هفتاد صدم درصد! این یعنی برای هر ۱۰۰۰ تومان اعتبار ملی، فقط ۷ تومان به ایلام می‌رسد! این میزان سرمایه‌گذاری در زیرساختهای استان، نه تنها کافی نیست، بلکه از نرخ استهلاک زیرساخت‌های موجود نیز کمتر است. به بیان دیگر، ما در حال از دست دادن داشته‌هایمان هستیم در حالی که هیچ چیز جدیدی ساخته نمی‌شود.

در سال‌های ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴، با وجود نیاز مبرم، هیچ طرح جدیدی برای ایلام تصویب نشده است. هرچند تلاش‌هایی صورت گرفته ولی هنوز منجر به نتیجه نشده است. 

مسئولان باید به جای دادن وعده‌های بی‌محتوا، تلاش خود را برای جذب اعتبارات و به سرانجام رساندن طرح‌های نیمه‌تمام دوچندان کنند.

آحاد جامعه، دیگر به وعده‌های توخالی دل نمی‌بندند؛ معیار اصلی آن‌ها، عملگرایی و نتیجه‌بخشی مسئولان در جذب بودجه و توسعه واقعی استان است.