به گزارش کردپرس، یکی از پیش‌گویی‌های همیشگی نئوکان‌ها (محافظه‌کاران جدید آمریکا) این است که هرگاه دولتی در برابر ایالات متحده یا اسرائیل مقاومت کند، ناگزیر به سمت «دموکراسی به سبک غربی» حرکت خواهد کرد. اما واقعیت، خلاف این وعده‌ها را نشان داده است. در لیبی، پس از قتل معمر قذافی، که احتمالاً جنایت جنگی محسوب می‌شود، رسانه‌های غربی مدعی شدند لیبی شانس واقعی برای دموکراسی دارد. با گذشت بیش از ده سال، حتی رئیس‌جمهور وقت آمریکا، باراک اوباما، اعتراف کرده که دخالت ناتو در لیبی و رها کردن کشور به حال خود، بدترین اشتباه دوران ریاست‌جمهوری‌اش بوده است.

اکنون نوبت سوریه است. پس از سقوط بشار اسد، سوریه نه تنها به سوی دموکراسی نرفت، بلکه به یک دولت اقتدارگرای مورد تأیید آمریکا تبدیل شد که رهبری آن را احمد الشرع، رهبر سابق القاعده، بر عهده دارد. در سوریه‌ی جدید، خشونت علیه اقلیت‌هایی همچون علوی‌ها، مسیحیان و دروزی‌ها امری روزمره شده است. تاکنون بیش از ۱۵۰۰ علوی توسط دولت کشته شده‌اند و احتمالاً این تعداد افزایش خواهد یافت. همچنین، گزارش‌هایی از برده‌داری جنسی، ازدواج اجباری زنان و پاک‌سازی قومی منتشر شده‌اند.

رسانه‌های غربی و چهره‌سازی از یک جهادی سابق

برخلاف این واقعیت تلخ، رسانه‌های غربی سعی دارند چهره‌ای «مثبت» از احمد الشرع نشان دهند. یکی از اسناد مورد استناد آن‌ها توافق ۱۰ مارس است، که براساس آن، نیروهای کرد تحت حمایت آمریکا (نیروهای دموکراتیک سوریه، SDF) با دولت جدید سوریه متحد شدند. اما این توافق بارها توسط دولت الشرع نقض شده و شبه‌نظامیان طرفدار دولت به نیروهای SDF حمله کرده‌اند.

اکنون در آستانه انتخابات سوریه، که قرار است بین ۱۵ تا ۲۰ سپتامبر برگزار شود، شرایطی ایجاد شده که از دموکراسی فاصله بسیار دارد.

انتخاباتی که به حذف اقلیت‌ها می‌انجامد

این انتخابات طوری طراحی شده‌اند که اقلیت‌ها را از مشارکت واقعی حذف کنند. مناطقی مانند سویدا، حسکه و رقه که جمعیت زیادی از کردها و دروزی‌ها در آن‌ها ساکن‌اند، از برگزاری انتخابات بازمانده‌اند. در سویدا، بیش از ۱۷۶ هزار نفر آواره شده‌اند. کردها نیز این تصمیم را محکوم کرده و آن را تلاشی برای حذف نیمی از جمعیت کشور از روند سیاسی توصیف کرده‌اند. دولت سوریه نیز هیچ زمان‌بندی مشخصی برای برگزاری انتخابات در این مناطق ارائه نکرده است.

قدرت‌طلبی مطلق احمد الشرع

براساس قوانین جدید انتخاباتی، احمد الشرع می‌تواند یک‌سوم نمایندگان پارلمان را مستقیماً منصوب کند. این افراد لازم نیست مستقل یا بی‌طرف باشند؛ تنها باید ۷۰٪ دارای مدرک دانشگاهی و ۳۰٪ از نظر اجتماعی تأثیرگذار باشند. باقی دو سوم نمایندگان نیز از طریق انتخاباتی برگزیده می‌شوند که خود الشرع در فرآیند آن نفوذ بالایی دارد. این سیستم، عملاً مانع از هرگونه چالش جدی به حکومت او می‌شود.

احمد الشرع همچنین نزدیک‌ترین اعضای خانواده‌اش، از جمله برادران، پسرعمو و دامادش را در مناصب کلیدی دولت منصوب کرده است.

نقش مداخله‌گران خارجی: ترکیه، آمریکا و اسرائیل

از شمال، گروه‌های شورشی مورد حمایت ترکیه بخشی از خاک سوریه را اشغال کرده‌اند تا با نیروهای کرد مبارزه کنند. ترکیه حزب کارگران کردستان (PKK) را یک گروه تروریستی می‌داند و سابقه حملات مرگبار آن به غیرنظامیان را یادآوری می‌کند. رجب طیب اردوغان نیز علناً از دولت احمد الشرع حمایت کرده و آن را متحدی سودمند برای منافع ژئوپلیتیک ترکیه می‌داند.

در سوی دیگر، ایالات متحده و اسرائیل نیز از وضعیت فعلی سوریه راضی به نظر می‌رسند. دیوید شنکر، مشاور پیشین بوش و ترامپ، گفته است که الشرع با وجود جنایاتش علیه علوی‌ها و مسیحیان، گزینه‌ای بهتر از اسد است. دلیل؟ تضعیف ارتش سوریه و دست باز اسرائیل برای حمله به سوریه و تصرف سرزمین‌های آن. اسرائیل که زمانی ادعا می‌کرد همسایه‌ای خوب برای سوریه خواهد بود، اکنون با تهاجم نظامی غیرقانونی خاک سوریه را اشغال کرده و در عین حال مدعی دفاع از دروزی‌ها شده است؛ ادعایی که در سایه‌ی نسل‌کشی در غزه، بیشتر بهانه‌ای برای اقدامات امپریالیستی تعبیر می‌شود.

نتیجه‌گیری: انتخابات سوریه، فقط یک نمایش است

انتخابات پیش‌رو در سوریه نه تنها به معنای آغاز دموکراسی نیست، بلکه دقیقاً نقطه مقابل آن است: تثبیت قدرت مطلقه احمد الشرع، ادامه سرکوب اقلیت‌ها، و رضایت بازیگران خارجی‌ای که از ثبات ظاهری و ناتوانی دولت سوریه سود می‌برند. پوشش مثبت رسانه‌های غربی و تحسین برخی نهادهای بین‌المللی، واقعیت تلخ سوریه را پنهان می‌کند: این انتخابات صرفاً یک نمایش سیاسی برای مصرف خارجی است، در حالی که مردم سوریه همچنان زیر سایه سرکوب و خشونت روزگار می‌گذرانند.

منبع: مجله آنتی وار