به گزارش کردپرس، در روز چمعه 11 ژوئن 2025، مراسمی نمادین اما تاریخی در دامنه کوه‌های قندیل در شمال عراق برگزار شد که در آن 30 جنگجوی پ.ک.ک سلاح‌های خود را تحویل داده و آن‌ها را در دیگی بزرگ سوزاندند. این اقدام که در حضور فرماندهان ارشد این گروه و برخی مسئولان ترکیه‌ای، کرد عراقی و عراقی صورت گرفت، به‌عنوان نخستین گام عملی در راستای پایان دادن به چهار دهه درگیری مسلحانه با دولت ترکیه تلقی می‌شود. رسانه‌های بین‌المللی این رویداد را تحولی تاریخی توصیف کردند.

گام به سوی صلح، از قندیل تا آنکارا

به گزارش فایننشال تایمز، این مراسم نشانه‌ای آشکار از تعهد پ.ک.ک به فرمان عبدالله اوجالان، رهبر زندانی این گروه بود که در بهمن‌ماه خواستار پایان مبارزه مسلحانه شده بود. درحالی‌که دولت ترکیه روند خلع سلاح را «نقطه عطفی غیرقابل بازگشت» توصیف کرد، بسیاری از ناظران این تحول را به عنوان آزمایشی جدی برای اراده واقعی دولت اردوغان در پذیرش دموکراسی دانستند.

به گفته مسعود یگن، پژوهشگر مؤسسه رفورم در استانبول: «تناقض در این است که پایان دادن به درگیری با پ.ک.ک نیازمند ایجاد دموکراتیزاسیون عمیق است، اما بقای اردوغان در قدرت به استمرار اقتدارگرایی وابسته است.»

بیانیه پ.ک.ک: پایان اسلحه، آغاز سیاست

در بیانیه‌ای که توسط بسه هوزات، فرمانده ارشد زن پ.ک.ک در محل مراسم قرائت شد، آمده است: «ما سلاح‌های خود را به نشانه حسن نیت نابود می‌کنیم. از این پس، مبارزه ما برای آزادی، دموکراسی و سوسیالیسم از مسیر سیاست دموکراتیک و ابزارهای قانونی خواهد بود.»

هوزات در گفت‌وگو با خبرگزاری فرانسه (AFP) تأکید کرد که اگر ترکیه اوجالان را آزاد کرده و اصلاحات قانونی لازم را انجام دهد، اعضای سابق پ.ک.ک می‌توانند ظرف یک هفته وارد سیاست دموکراتیک شوند. او افزود: «پ.ک.ک دیگر وجود ندارد؛ ما جنبشی آزادی‌خواه هستیم. هدف ما  به رسمیت شناخته شدن هویت کردها  بود که محقق شده است.»

تحولات منطقه‌ای و اثر دومینو

رویترز و نشنال گزارش دادند که پیامدهای این تحول تنها محدود به ترکیه نخواهد بود. در سوریه، که نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) با پشتیبانی آمریکا مناطق کردنشین را کنترل می‌کنند، مذاکراتی برای ادغام این نیروها در ساختار امنیتی دولت دمشق در جریان است. توقف حملات ترکیه به این مناطق، یکی از نتایج فوری اعلام انحلال پ.ک.ک عنوان شده است.

به نوشته نشنال، با افول نقش گروه‌های مسلح غیردولتی در منطقه، فشار بر پ.ک.ک و متحدانش نیز افزایش یافته است. تحلیلگران می‌گویند «توجیه سیاسی برای موجودیت چنین گروه‌هایی در حال از بین رفتن است.»

بازتاب داخلی و خواسته‌ها از آنکارا

در داخل ترکیه، حزب طرفدار کردها (DEM) خواستار تشکیل کمیسیونی پارلمانی برای نظارت بر فرآیند صلح شده و خواهان اصلاحات در قانون مبارزه با تروریسم، آزادی زندانیان سیاسی، و بهبود وضعیت حقوقی کردها از جمله آموزش به زبان مادری است.

به گزارش واشنگتن تایمز، با وجود امیدهای اولیه، هنوز مشخص نیست آیا دولت ترکیه حاضر است به این مطالبات پاسخ دهد یا نه. برخی تحلیلگران بر این باورند که حساسیت عمومی نسبت به موضوع عفو اعضای پ.ک.ک ممکن است مانع بزرگی در مسیر این روند باشد.

واکنش‌های مردمی: امید و تردید

خبرنگاران AFP و رویترز گزارش داده‌اند که ساکنان شهر دوکان و اردوگاه مخمور – محل زندگی هزاران آواره کرد ترکیه از دهه ۹۰ میلادی – با امید و البته تردید به این فرآیند می‌نگرند. یکی از ساکنان دوکان گفت:«چرا این خون‌ریزی بی‌دلیل باید ادامه پیدا کند؟ این به نفع هر دو طرف است.»

در مقابل، برخی فعالان نسبت به یک‌جانبه بودن اقدامات هشدار داده و خواهان اقدامات متقابل و جدی از سوی ترکیه شده‌اند. یکی از سخنگویان اردوگاه مخمور گفت: «بسیاری از خانه‌های ما در ترکیه نابود شده‌اند و فرزندان‌مان که در این اردوگاه به دنیا آمده‌اند، وطن دیگری نمی‌شناسند.»