به گزارش کردپرس، در حالی که عبدالله اوجالان رهبر در بند PKK با پیام ۲۷ فوریه خود آغازگر «فرآیند صلح و جامعه دموکراتیک» شد، اما در کوه‌های کاتو مارینوس (میان الکۀ شرناخ و مناطق روستایی جولمَرگ) هنوز ممنوعیت‌ها، پاسگاه‌ها و پرواز جنگنده‌ها زندگی کوه‌نشینان را تحت تاثیر قرار می دهد. بریوان‌ها (زنان چوپان و دامدار کُرد) می‌گویند اگر واقعاً صلحی در کار باشد، باید این محدودیت‌ها پایان یابد، پایگاه‌ها برچیده شود و آن‌ها بتوانند آزادانه در مراتع و چراگاه‌های خود زندگی کنند.
به نوشته زینب دورگوت کوهستان کاتو مارینوس در مرزهای الکۀ شرناخ و مناطق روستایی جولمرگ سال‌هاست به بهانه «امنیت» بر روی مردم بسته شده است. در این منطقه ده‌ها پایگاه و برج دیده‌بانی ساخته شده و مراتع مرگنسوتی و کجانێ که چراگاه سنتی کوچ‌نشینان است، به روی آنان محدود شده است. با وجود آغاز «فرآیند صلح» پس از فراخوان عبدالله اوجالان در ۲۷ فوریه، این محدودیت‌ها همچنان ادامه دارد و زنان دامدار (بریوان‌ها) زیر سایه نظامیان و صدای جنگنده‌ها به زیست خود ادامه می‌دهند.
حامیل ژین، یکی از بریوان‌ها، می‌گوید: «هر روز صبح با صدای هواپیماهای جنگی بیدار می‌شویم. ما به صلح امیدواریم اما وقتی اطرافمان پر از نیروی نظامی، پایگاه و برج‌های دیده‌بانی است، امیدمان کم‌رنگ می‌شود. اگر قرار است به این روند صلح باور داشته باشیم، باید این ممنوعیت‌ها برداشته شود و ما بتوانیم آزادانه دام‌هایمان را به چراگاه ببریم. اگر PKK سلاح را کنار گذاشته، پس نظامیان هم باید این کوه‌ها را ترک کنند.»
خاتون دورموش نیز به حضور پایگاه‌های نظامی در چراگاه‌ها اعتراض دارد: «اینجا هستیم اما راحت نیستیم. حضور سربازها در مراتع‌مان پذیرفتنی نیست. اگر این پاسگاه‌ها و برج‌ها جمع شوند، ما می‌توانیم آزادانه کارمان را انجام دهیم. امیدواریم این روند به آزادی عبدالله اوجالان هم منجر شود. ما به او اعتماد داریم و آزادی‌اش را می‌خواهیم.»
حسنا آتمان با اشاره به خطر مین‌ها و تداوم فشارها افزود: «برای ما صلح فقط با رفع ممنوعیت‌ها ممکن نیست، بلکه باید زندان‌ها خالی شوند و آزادی فیزیکی آقای اوجالان تضمین شود. ما مجبور به مهاجرت شدیم و از ظلم پراکنده گشتیم. هنوز هم هر حرکت کوچکی در مراتع با بازجویی و ممانعت نظامیان روبه‌رو می‌شود. حتی بسیاری از مناطق مین‌گذاری شده‌اند و ما نمی‌توانیم دام‌هایمان را ببریم. تا وقتی این موانع و مین‌ها هست، صلحی واقعی وجود ندارد.»
اسمر دورموش نیز با وجود تمام سختی‌ها، امید به آینده را حفظ کرده است: «ما می‌خواهیم در مراتع‌مان آزادانه زندگی کنیم، بدون ممنوعیت، با آرامش. باور داریم که صلح امکان‌پذیر است و امیدواریم این روند واقعاً به ثمر برسد.»
نظر شما