به گزارش کرد پرس، او با اعتماد به نفس از تدوین طرح جامع، تمرکز بر حمل و نقل و صنایع وابسته و تبدیل شدن این منطقه به «هاب لجستیک غرب کشور» سخن گفت؛ اما واقعیت موجود در بانه و مریوان نشان می دهد که این ادعا بیش از آنکه برنامه ای واقعی باشد، مصداق بارز ضرب المثل «زهی خیال باطل» است.

دو سال مدیریت، یک گام عمل؟

خبرگزاری کرد پرس پیش تر بارها به وضعیت نابسامان مدیریت منطقه آزاد بانه و مریوان پرداخته است. آنچه در این دو سال مدیریت کنونی به چشم آمده، نه اجرای طرح های توسعه ای، بلکه ناتوانی در انجام ساده ترین وظایف است.

هنوز پس از گذشت دو سال، این منطقه آزاد حتی موفق به اخذ یک مجوز ساده گمرکی برای واردات کالا یا خودرو نشده است؛ این یعنی فعالان اقتصادی که انتظار داشتند منطقه آزاد بام دروازه ای برای رونق تجارت باشد، همچنان پشت درهای بسته مقررات مانده اند و حال چگونه می توان بدون حل ابتدایی ترین مشکلات، ادعای هاب لجستیک بین المللی داشت؟

فاصله حرف تا عمل

باباخانی در مصاحبه خود از ظرفیت ۶ میلیارد دلاری مبادلات مرزی، نزدیکی به بندر لاذقیه و قرار گرفتن در کریدور توسعه عراق سخن گفته است؛ این مزیت ها واقعیت دارند، اما مزیت بالقوه زمانی به بالفعل تبدیل می شود که مدیریت کارآمدی وجود داشته باشد.

تا وقتی که منطقه نتوانسته زیرساخت اولیه گمرک، انبارداری و حتی جذب حداقلی سرمایه گذار داخلی را فراهم کند، سخن گفتن از اتصال راه آهن و تبدیل شدن به هاب لجستیک، بیشتر به یک شعار تبلیغاتی شبیه است تا یک برنامه توسعه ای.

سراب به جای مقصد

آنچه امروز در منطقه آزاد بانه ـ مریوان مشاهده می شود، بیشتر سراب مدیریتی است تا مقصد روشن توسعه؛ وعده ها یکی پس از دیگری تکرار می شوند، اما در عمل نه خبری از تسهیلات گمرکی است، نه زیرساخت های لجستیکی و نه جذب سرمایه گذاران واقعی؛ با این وضعیت، حتی فعالان بومی هم امید خود را به بهبود شرایط از دست داده اند.

اگر مدیریت کنونی در دو سال گذشته از عهده گرفتن یک «مجوز ساده گمرکی» برنیامده، چگونه می توان به ادعای تبدیل منطقه آزاد بانه ـ مریوان به «هاب لجستیک غرب کشور» اعتماد کرد؟ به نظر می رسد این سخنان نه یک برنامه عملی، بلکه سرپوشی برای ناکامی ها و وقت کشی مدیریتی است.