کردپرس - بسیاری از ایلامیان، با وجود همسایگی با این اقیانوس انرژی، همچنان از توسعه متوازن و بهره‌مندی عادلانه از این ثروت گله‌مندند. این پرسش اساسی مطرح می‌شود که چرا با این حجم از ذخایر انرژی، نشانه‌های چشمگیر آبادانی و رفاه عمومی در ایلام آنطور که باید و شاید به چشم نمی‌خورد؟ آیا سهم این استان از مواهب انرژی‌اش، تنها دود و آلایندگی پالایشگاه‌هاست یا قرار است روزی رنگ و بوی توسعه پایدار به خود بگیرد؟

یکی از نکات سوال‌برانگیز، موضوع استقرار دفتر شرکت‌های نفت و گاز مرتبط با ایلام در استان‌های همسایه است. اگرچه هنوز اطلاعات دقیقی در دسترس نیست که آیا این اتفاق در حال حاضر به همان شکل گذشته ادامه دارد یا خیر، اما همین ایده که بهره‌برداری از منابع یک استان، تصمیم‌گیری و مدیریت آن در استانی دیگر باشد، از نظر عدالت اقتصادی و توسعه محلی، محل تأمل جدی است. این وضعیت، حس “منابع ما، منافع دیگران” را در میان مردم ایلام تقویت می‌کند.

در دوره‌های مختلف، نمایندگان مردم ایلام در مجلس شورای اسلامی، بارها با نطق‌های آتشین و وعده‌های قاطع، بر ضرورت استقلال دفتر نفت و گاز استان و بهره‌مندی کامل ایلام از ثروت‌هایش تاکید کرده‌اند. این وعده‌ها، بارقه‌ای از امید را در دل مردم روشن می‌کرد. اما گذر زمان، این سوال را در اذهان عمومی ایجاد کرده که آیا آن نطق‌های آتشین، تنها برای گرم کردن تنور انتخابات بوده‌اند؟ چه دلایلی باعث شده که این پیگیری‌ها به ثمر ننشیند و آیا این موضوع به فراموشی سپرده شده است؟ پاسخ به این پرسش، نیازمند شفافیت و صداقت با مردم است.

ایلام، بیش از آنکه سرزمینی از نفت و گاز باشد، سرزمین مردمی صبور و چشم‌انتظار توسعه است. زمان آن فرا رسیده که با نگاهی عمیق‌تر و عملگراتر به این موضوع نگریسته شود. ثروت‌های زیرزمینی ایلام، باید به آبادانی روی زمین آن تبدیل شود و مردم این دیار، طعم شیرین بهره‌مندی از منابع خود را بچشند. این یک درخواست ملی برای عدالت و توسعه متوازن است، نه فقط یک آرزوی محلی.