خبرگزاری کردپرس _ پیمان عزیز، باور رفتنت سخت است. خبر پرکشیدنت مثل شوکی بود که دلمان را لرزاند و هنوز هم نمی‌شود به نبودنت عادت کرد. تو نه فقط یک پزشک، که تکیه‌گاه و مرهم بسیاری از آدم‌هایی بودی که در سخت‌ترین روزهایشان به تو پناه می‌آوردند. هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنیم که مطب و دستانت تنها برای درمان بیماران نبود، بلکه برای بسیاری، دریچه‌ای به امید و زندگی بود.

یادت همیشه با لبخند و صمیمیتی گره خورده که هر کس حتی یک‌بار با تو نشسته و برخاسته، آن را لمس کرده است. مهربانی‌ات محدود به نسخه و دارو نبود؛ با دل و جانت در کنار نیازمندان بودی، سفره‌ی بسیاری را بی‌هیاهو رنگین کردی و زخم‌های زیادی را بی‌آنکه کسی بداند مرهم نهادی. همین بی‌ادعایی‌ات تو را دوست‌داشتنی‌تر می‌کرد.

پیمان جان، تو فقط پزشک نبودی؛ تو هنرمند بودی. عکاس بودی، کسی که با قاب‌های ساده‌اش عمق زندگی را روایت می‌کرد. نگاهت به طبیعت و آدم‌ها، از همان قلب پرمهر و انسان‌دوستت می‌آمد. شاید امروز دوربینت خاموش باشد، اما قاب‌های زیبای نگاهت همیشه در یاد ما روشن خواهد ماند.

کرمانشاه یک فرزند نیکوکار و عاشق مردمش را از دست داد، اما خاطره‌ی تو، آن همه مهربانی، خنده‌ها و صمیمیت‌هایت، در قلب ما جاودانه خواهد ماند. رفتنت غم بزرگی است، اما یقین داریم که در جهان دیگر هم همان‌طور که اینجا برای درمان و نجات دل‌ها کوشیدی، آرامش‌بخش و روشنی‌بخش خواهی بود.
روح پاکت شاد و قرین رحمت الهی، و یاد و نامت تا همیشه زنده 🌹