به گزارش کردپرس، گولای کاکز، بانوی ۸۰ سالهای که در محله علیپاشای منطقه سور در آمد (دیاربکر) زندگی میکند، با وجود فشارها و ممنوعیتهای دولتی، از خانه خود جدا نشده و به مهاجرت اجباری تن نداده است. گولای که ۶۰ سال پیش از ماردین به آمد آمده و پس از ۲۰ سال زندگی در منطقه رزان (باغلار)، به محله علیپاشای سور نقل مکان کرده، اکنون بیش از ۴۰ سال است در این محله زندگی میکند.
بنا بر گزارش مزوپوتامیا، او در جریان درگیریها و ممنوعیتهای رفتوآمد که از دوم دسامبر ۲۰۱۵ آغاز شد، خانه خود را ترک نکرد و در برابر تصمیمهای دولت برای تخلیه محله مقاومت کرد. کاکز با وجود داشتن شش فرزند که در محله لوکس «۷۵ یول» زندگی میکنند، دعوتهای مکرر آنها برای ترک سور را نپذیرفته و زندگی در این محله تاریخی را به رفاه آپارتمانهای مدرن ترجیح داده است.
گولای کاکز با بیان اینکه «من نمیتوانم در آپارتمان زندگی کنم، اینجا روابط همسایگی و تاریخش چیزی است که هیچ جای دیگری پیدا نمیشود» گفت: «۴۰ سال است که در این محله زندگی میکنم. اینجا محلهای است که حس همبستگی در آن قوی است. ما مثل یک خانواده هستیم. محله ما جایی است که فرهنگ سُور در آن زنده نگه داشته میشود.»
«فرهنگ سُور را زنده نگه داریم»
کاکز زندگی در آپارتمان را «به معنای مرگ» توصیف کرده و افزود: «آپارتمان برای من مناسب نیست. فرزندانم در ۷۵ یول زندگی میکنند و مرا دعوت میکنند، اما نمیروم. حتی اگر یک روز هم پیش آنها بمانم، نفستنگی میگیرم. من تا روزی که بمیرم در سور میمانم. تنها خواستهام این است که خانههای تاریخی اینجا مرمت شود و فرهنگ سور زنده بماند.»
«درد و شادی ما مشترک است»
او با تأکید بر اینکه چنین روحیه همبستگی در آپارتمانها وجود ندارد، گفت: «در آپارتمانها مردم از حال هم خبر ندارند؛ حتی اگر کسی بمیرد، دیگران متوجه نمیشوند. اما در سور مردم در غم و شادی یکدیگر شریک هستند. کارهایمان را با هم انجام میدهیم. باباغنوج، تیرشیک (نوعی خوراک)، بادمجان کبابی و بسیاری کارهای دیگر را با هم درست میکنیم. اگر عزاداری باشد همه همسایهها میآیند و اگر برای آنها اتفاقی بیفتد ما میرویم. مهمتر از همه، ما به خاک نزدیک هستیم، نه مثل دیوارهای سرد آپارتمانها. در حیاط خانههایمان مینشینیم. چون خانهها تاریخی هستند، تابستانها هم خنک است. من این زندگی را دوست دارم و نمیخواهم هیچ جای دیگری بروم.»
منبع تصاویر: آرشیو مزوپوتامیا
نظر شما