به گزارش کردپرس، روز دوشنبه، اول سپتامبر ۲۰۲۵، مرکز مطالعات رووداو کنفرانسی ویژه درباره روند صلح در ترکیه و شمال کردستان برگزار کرد. در این نشست، مدحت سنجر، رئیس مشترک پیشین حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP) و عضو هیئت امرالی از دم پارتی، در سخنانی روند صلح در ترکیه را دشوار اما حیاتی توضیف کرد.
سنجر در آغاز سخنان خود تأکید کرد که صلح نه تنها در ترکیه بلکه در سراسر جهان فرآیندی پیچیده و دشوار است: «سال‌ها ناکامی در دستیابی به صلح، دردهای عمیق و رنج‌های بزرگی به جامعه تحمیل کرده است. از این‌رو، می‌دانیم که تحقق صلح نیازمند صبر، انرژی و تلاش بی‌وقفه است.»
سنجر درباره روند صلح کنونی توضیح داد که این فرآیند حدود ده ماه پیش آغاز شد. او یادآور شد که در نخستین روز اکتبر سال گذشته، پس از اولین جلسه پارلمان، دولت باغچه لی رهبر حزب حرکت ملی به دیدار روسای مشترک و نمایندگان رفت که به‌عنوان نخستین نشانه و آغاز رسمی این روند تلقی شد. سپس در ۲۲ اکتبر همان سال، باغچه لی در سخنرانی معروف خود آغاز کمپین صلح را اعلام کرد. پس از آن، هیئتی از دم پارتی به امرالی رفت و در ۲۷ فوریه ۲۰۲۵ پیام تاریخی عبدالله اوجالان با عنوان «صلح و جامعه دموکراتیک» منتشر شد؛ پیامی که نقطه عطفی در روند صلح به شمار می‌آمد و در آن خواستار انحلال و خلع سلاح حزب کارگران کردستان (PKK) شده بود. به دنبال این فراخوان، PKK در کنگره دوازدهم خود (۵ تا ۷ می ۲۰۲۵) رسماً تصمیم به انحلال و خلع سلاح گرفت. سرانجام در ۱۱ جولای، شماری از نیروهای این حزب با سوزاندن نمادین سلاح‌های خود، پایبندی خود به پیام اوجالان را به نمایش گذاشتند؛ اقدامی که سنجر آن را نشانه‌ای از اراده جدی برای تحقق صلح دانست.
سنجر تأکید کرد که روند جاری با تجربه‌های مشابه در دیگر کشورها تفاوت بنیادین دارد. او توضیح داد: «در اغلب کشورها، خلع سلاح آخرین مرحله روند صلح است و پس از گفت‌وگوها، مذاکرات، توافق‌ها و ایجاد نهادهای مشترک صورت می‌گیرد. اما در ترکیه، این موضوع به‌عنوان نخستین و اصلی‌ترین گام مطرح شد. تقدم دادن به خلع سلاح بر تمام مراحل دیگر، ویژگی‌ای است که این روند را از همه نمونه‌های جهانی متمایز می‌کند.»
او با اشاره به شرایط پرتنش خاورمیانه افزود: «سال‌هاست که این منطقه گرفتار جنگ و خونریزی است و تقریباً همه کشورها خود را برای درگیری‌های احتمالی مسلح می‌کنند. در چنین فضایی، عبدالله اوجالان برخلاف جریان مسلط، فراخوانی برای خلع سلاح و پایان خشونت صادر کرد. این ابتکار اقدامی تاریخی و بی‌سابقه است.»
سنجر هشدار داد که روند صلح الزاماً با حمایت یکپارچه همه گروه‌های اجتماعی همراه نیست. او گفت: «بعضی از اقشار جامعه نسبت به صلح تردید دارند یا آن را نقد می‌کنند؛ برخی حتی از سر نیت خیر. اما گروه‌ها و افرادی نیز هستند که منافع سیاسی و شخصی‌شان در تداوم جنگ تأمین می‌شود. برای این افراد، شنیدن کلمه صلح به معنای از دست رفتن منافع است و بنابراین با هراس و مقاومت واکنش نشان می‌دهند. این گروه‌ها برای ناکام گذاشتن روند از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنند. برای غلبه بر چنین موانعی، باید امید را زنده نگه داشت، با جدیت ادامه داد و با پافشاری مسیر را پیش برد.»
او تأکید کرد که اگر این روند به موفقیت برسد، «دروازه‌ای بزرگ برای تغییرات بنیادین در ترکیه و سراسر منطقه گشوده خواهد شد» و این تحول نه فقط سرنوشت کردها، بلکه آینده همه ملت‌های منطقه را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
سنجر در ادامه بر نقش مثبت نیروهای خارجی، به‌ویژه حکومت اقلیم کردستان در اربیل و سلیمانیه، اشاره کرد و گفت حمایت‌ها و تلاش‌های آن‌ها در موفقیت روند صلح بسیار تعیین‌کننده بوده و در آینده نیز خواهد بود.
او همچنین با یادآوری تجربه اروپا افزود: «پس از دهه‌ها خونریزی و ویرانی، کشورهای اروپایی سرانجام تصمیم گرفتند صلحی پایدار برقرار کنند. امروز ملت‌های خاورمیانه نیز باید میان دو مسیر یکی را انتخاب کنند: جنگ و نابودی یا صلح و رفاه. ما انتخاب خود را کرده‌ایم؛ زندگی در برابر مرگ، آزادی در برابر مصیبت، و بهار در برابر ویرانی.»
نظر شما