کرد پرس- گرچه شنیدن چنین سخنانی از ایشان قابل انتظار است ولی پس از رخدادهای تلخ اخیر بیان آن مستلزم جرات و جسارتی مضاعف است.
چه از هر کسی ساخته نیست که در ملاء عام جای متهم و شاکی را عوض نماید.

در سال های اخیر سخن گفتن الیگارشی های مالی و سیاسی و کارتل های خانوادگی و فرق سیاسی از تریبون منافع ملی به تاکتیکی آشنا بدل شده ست. 
اینان اغلب به منظور پوشاتدن تضاد منافع خود با ملت، دیگری خارجی را بیش از حد برجسته می سازند و در تنور خودی و عیرخودی می دمند.
اما سخن این است که در ایران پس از سوم تیر 
باید با آسیب شناسی جدی و تشخیص دقیق دوست و دشمن، این صداها را مسکوت و صاحبان آن را به پاسخ گویی واداشت.

پس از برملا شدن میزان نفوذ و عمق شبکه های جاسوسی رژیم اسرائیل و آفریدن فجایع فراوان، عاقلانه ترین کار نشاندن فساد ساختاری و انسداد سیاسی بر جایگاه متهم است، نه اینترنت و شفافیت و مراودات عادی.
تصور این میران از رخنه بدون وجود حفره های بزرگی که فساد فراگیر بر تن نظام سیاسی بر جای گذاشته، غیر ممکن است.
فسادی که حاکمیت قانون را تضعیف، رابطه را جای ضابطه نشانده و راه را بر شایسته گزینی بسته و به روی فرومایگان تملق گو و منفعت طلب گشوده است.

اسب تروای دشمن، کتاب و روزنامه و فیلم و نمایش و محصولات فکری و فرهنگی نیست، بلکه می تواند مزارع پرورش مرغ و شترمرغ و کارخانه های خصولتی شده و شرکت های ظاهرا دانش بنیان و اراضی تصرف شده باشد.

بدون خشکاندن ریشەی فساد و بی عدالتی، نمی توان جلوی رخنه های اطلاعاتی و جاسوسی بیگانه را گرفت.
کارزارهای نمایشی با اهداف تبلیغاتی و با جهت گیری های سیاسی و جناحی پررنگ را نمی توان فساد ستیزی راستین قلمداد کرد.

بدون اصلاحات سیاسی و سیاستی جدی و تن دادن به ارادەی ملی و تنفیذ آن از طریق حاکمیت مطلق و بلامنازع قانون، نمی شود به مصاف اژدهای هفت سر فساد رفت.
کسانی که از موضع انقلابی گری با جامعەی باز و گردش آزادانەی اطلاعات و شفافیت دشمنی می ورزند، حتما ریگی به کفش دارند.